نگوييد آقا جان!

آقايِ مير حسين! آقايِ شيخ مهدي! آقايِ سيد محمد!

نزنيد اين حرف‌ها را که «مردمِ ما در برابرِ تهاجمِ بيگانه متحد مي‌شوند». اصلاً کاري ندارم که مي‌شوند يا نمي‌شوند -من يکي نمي‌شوم؛ اما خودِ همين حرف يعني دادنِ فرصت به سرکوب‌گران که بيشتر تويِ سرمان بزنند. اعتقاد داريد به اين حرف‌تان؟ خوب قبول. اما بلند نگوييد جانِ من!
من بشخصه -با عذرخواهي از ناسيوناليست‌هاي محترم- نوکريِ پدر و مادرِ آن بيگانه را هم مي‌کنم که مرا از دستِ اين اراذل نجات بدهد، و فکر مي‌کنم آن بيچاره‌ها با ما چه خواهند کرد که ج.ا. نکرده است؟ دروغ؟ تقلب؟ تبعيض؟ تورم و رکودِ اقتصادي؟ تجسس در زندگيِ خصوصي؟ حبس و کشتار مخالفان؟ تجاوز؟ بيگانه تمامِ اين کارها را هم که بکند، مي‌شود مثلِ ج.ا. پس من چرا در دعوايِ آن‌ها طرفِ ج.ا. را بگيرم؟
دست برداريد از اين بيگانه ستيزي‌تان که «خارجي نيايد، حتي اگر داخلي دارد دخل‌مان را مي‌آورد.» اين که تلاش‌ام را بکنم براي نجاتِ کشور، اين که اميد به نجات بخشِ خارجي نبندم، اين که مردم‌ام را آگاه کنم، کاري‌ست که همه مي‌کنيم؛ اما اگر خارجي بيايد و آمدن‌اش کمکي به حالِ زارِ من بکند، چرا که نه؟