شش قرن پيش، حافظ که «کنارِ آبِ رکن‌آباد» تفرج مي‌کرد گفت: «زده‌ام فالي و فريادرسي مي‌آيد»
شش هزار سال بعد از حافظ هم -کسي از اين جماعت اگر مانده باشد- باز همين جمله را در يکي از شب‌هايي که ماه از زمين گرد ديده مي‌شود مي‌خوانَد و به انتظارِ «نجات دهنده» و «فريادرس»اش سر به آسمان بلند مي‌کند.
«... و در روزِ چهارم، روزي که هرگز نيامد.»
۱ نظر:
و نجات دهنده ای که....
گوشه چشمی به این نورس هم داشته باش.
سبز باشی و آفتابی
ارسال یک نظر